رمضان، ماه انس با قرآن

رمضان، ماه انس با قرآن

تاریخ پخش: 05/04/93

بسم الله الرحمن الرحیم

«الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی»

عزیزان بحث را زمانی گوش می‌دهند که در آستانه‌ی رمضان 93 هستیم. ماه رمضان هم ماه قرآن است. مطالبی را می‌خواهم بگویم، به امید اینکه اگر خدا نظر کند لطف خدا شامل حال ما شود، موضوع تبلیغات ما قرآنی، نهج‌البلاغه‌ای و روایی شود و اگر هم بناست سخنرانی کنیم، حداقل یک آیه را توضیح بدهیم.

اول اینکه عظمت رمضان به روزه است یا قرآن؟ به قرآن. چون در قرآن داریم: «شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآن‏» (بقره/185) نمی‌گوید: «شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی کتب علیکم الصیام». می‌گوید: ماه رمضانی که قرآن آمد. نمی‌گوید: ماه رمضانی که روزه آمد. پیداست که اهمیت رمضان به قرآن است. به ما هم گفتند: هروقت در فتنه‌ها و اختلافات گیج شدید، از قرآن نور بگیرید. قرآن نور است و این نور خیلی برای ما مهم است.

1- قرآن و اهل‌بیت، اسباب نجات در ظلمات

در قرآن یک آیه داریم، این آیه را برای شما معنا کنم به نظرم برای شما شیرین باشد. می‌فرماید: «کَظُلُماتٍ» یعنی تاریکی، «فی‏ بَحْرٍ» دریا، «لُجِّی» چرا گفته «کَظُلُماتٍ فی‏ بَحْر» تاریکی در دریا با تاریکی در زمین فرق می‌کند. تاریکی در زمین فقط چراغ می‌خواهیم. تاریکی در دریا هم چراغ می‌خواهیم، هم کشتی می‌خواهیم. حالا با نورافکن در دریا نور انداختیم، باز کافی نیست. در دریا آدم هم نور می‌خواهد، هم کشتی می‌خواهد. لذا حدیث داریم «ان الحسین مصباح الهدی» امام حسین چراغ است. بعد می‌گوید: «و سفینة النجاة» سفینه نجات است. «کَظُلُماتٍ فی‏ بَحْر» تاریکی در دریا نور کافی نیست،‏ هم نور می‌خواهیم، هم کشتی. نور می‌خواهید، امام حسین، کشتی هم می‌خواهید امام حسین. «مصباح الهدی» یعنی امام حسین هم نور است، هم کشتی است.

اولیای خدا مردم را شفاعت می‌کنند، اما این شفاعت شامل حال همه نمی‌شود. قرآن می‌گوید: «فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعینَ» (مدثر/48) شفاعت بود، اما شامل حال ما نشد. امام صادق فرمود: اگر کسی نماز را ضایع کند و سبک شمرد، ما شفاعتش را نمی‌کنیم. یک جایی می‌گویند: ما شفاعت نمی‌کنیم، اما راجع به قرآن حضرت امیر در نهج‌البلاغه می‌فرماید: «شَافِعٌ مُشَفَّع‏» (شرح‌نهج‌البلاغه/ج10/ص18) یعنی شفاعت قرآن حتمی است. شفاعت اهل‌بیت شاید کسی را گرفت و شاید کسی را نگرفت.

آیه‌ای هست اخیراً نکاتی از این آیه به چشم من رسیده که من تقاضا می‌کنم این نکات را اگر کسی بنویسد، چیزهای مهمی در این آیه است. من سالها این آیه را خواندم و تفسیرش را هم نوشتم. اما برخورد نکردم که چه خبر است! آدم گاهی وقت‌ها از کنار یک چیزی رد می‌شود فکر می‌کند این ساده است. یک پله است، بعد می‌بیند اوه! خیلی عمقش زیاد است. 

استقلال و آزادی در سایه انقلاب اسلامی

استقلال و آزادی در سایه انقلاب اسلامی

تاریخ پخش:  10/11/92

بسم الله الرحمن الرحیم

«الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی»

بینندگان عزیز بحث را ایامی گوش می‌دهند که در آستانه‌ی سالگرد انقلاب هستیم. خوب قدیمی‌ها که یادشان است. نسل نو لازم است، که در سال یکی دو بار، راجع به مسأله‌ی انقلاب باید صحبت کنیم، حقش هم هست. چون دهها هزار شهید و دهها هزار جانباز و اسیر و خیلی زحمت کشیده‌اند.

ذکر و تذکر لازم است. مثل دست است. دست را نمی‌شود بگویی، آقا من دیروز شستم. هر چند ساعتی باید شست. چون آدم دستش را به همه‌جا می‌گذارد. برای هر غذایی باید آدم دستش را بشوید. حتی گفتند: اگر دستت را برای غذا شستی، با حوله خشک نکن. برای اینکه ممکن است در حوله چیزی باشد، باز به دستت منتقل شود. یعنی اینقدر حساسیت است.

یک کسی رفت زغال بخرد، گفت: زغال کیلویی چند؟ گفت: دو رقم زغال داریم، گران و ارزان! یک نفره و دو نفره! زغال یک نفره گران است. زغال دو نفره ارزان است. این مشتری گیج شد. گفت: زغال یک نفره چیه؟ دو نفره چیه؟ گفت: زغال یک نفره وقتی روشن شد، روی قلیان گذاشتیم، خودش تا آخر می‌سوزد. این گران است. زغال دو نفره یکی باید قلیان بکشد، یکی هم باید تند تند بادش بزند. یک لحظه باد بزن را کنار بگذاری خاموش می‌شود. حالا انسان زغال دو نفره است. یعنی اگر یادآوری نکنی، یادش می‌رود.